பாரதி அமுதம்
வாராய்! கவிதையாம் மணிப்பெயர்க் காதலி!
பன்னாள் பன்மதி ஆண்டுபல கழிந்தன,
நின்னருள் வதன நானேருறக்கண்டே,
அந்த நாள் நீஎனை யடிமையாக் கொள்ள, யாம்
மானிடர் குழாத்தின் மறைவுறத் தனியிருந்
தேன்நிலா வின்பத் திருங்கடற்றிளைத்தோம்;...
நீருடைத் தறிகிலேன்; நின்னொடு தமியனாய்
நீயே உயிரென தெய்வமும் நீயென
நின்னையே பேணி நெடுநாள் போக்கினேன்....
-மகாகவி பாரதி
(கவிதா தேவி அருள் வேண்டல்)
No comments:
Post a Comment