உருவக கவிதை - 18

காலச்சுவடுகள்

காலப்பாதையில்
என் சுவடுகள்.

திரும்பிப் பார்க்கிறேன்

என் சுவடுகளா இவை?

எனக்கே வியப்பாக இருக்கிறதே!

என்னுடையவையா இவை?

ஒவ்வொரு கால்சுவடுகளும்

ஓரொரு வகையாய்.

ஒன்று நீளமாய்;

ஒன்று அகலமாய்;

ஒன்று ஆழமாய்;

ஒன்று கண்ணுக்கே புலப்படாததாய்.

சில சுவடே பதியாமல்!

என் சுவடுகளா இவை?

எனக்கே ஐயம் தான்.

'ஐயம்' என்றால்

சந்தேகம் மட்டுமல்ல-

பயமும் தான்.

என் சுவடுகளுக்குக் கீழே

இன்னும் பல சுவடுகள்.

ஒ, எத்தனையோ பேர்

நடந்திருக்கிறார்கள்-

விதவிதமாய்.

சில அழிந்துவிட்டன;

இன்னும் சில

இருந்துகொண்டிருக்கின்றன.

நான் நடந்து

கொண்டிருக்கிறேன்.

முன்னே திரும்பினேன்-

அதோ, யாரோ

சென்று கொண்டிருக்கிறார்.

அவருடைய சுவடும்

விதவிதமாய்.

பாதை சென்று கொண்டே இருக்கிறதே?

முடியுமா?

ஏன் திடீரென

என் சுவடுகள் தெரியவில்லை?

ஆழமாய் நடக்க வேண்டும்.

பதிக்க வேண்டியது என் கடமை

பாதை முடிவு பெறும்;

நான் முடிப்பேன்.

ஆஹா, என் சுவடுகள்

ஆழப் பதிகின்றன.

முன்னால் செல்பவர்

திரும்பிப் பார்க்கிறார்-

தன் சுவடுகளை மட்டும்.

என்னைப் பார்க்கவில்லை போலிருக்கிறது.

எனக்குப் பின்னாலும்

யாரோ வந்து கொண்டிருக்கிறார்.

என் சுவடுகளை

நானே விமர்சித்துக்கொண்டு

நடந்து கொண்டிருக்கிறேன்.

காலப் பாதையின் இறுதியை

என் சுவடுகள்

எட்டியே தீரும்!

எழுதிய நாள்: 23.11.1989

.